Αντιθέσεις, προσδέσεις και προσανατολισμοί

Ευρωπαϊκή Ένωση-Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα-Διεθνές  Νομισματικό Ταμείο

και τα κόμματα της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης

      Από την δημιουργία του ελληνικού κράτους και από τα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι σήμερα, η Ελλάδα πάντα βρισκόταν με τη θηλιά του δημόσιου δανεισμού, που την οδήγησε πολλές φορές σε καθεστώς επιτήρησης, στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη το 1895, στα «δάνεια της Αγγλίας» (για την Αεροπορία) του Ελ. Βενιζέλου, μέχρι την σημερινή απειλή χρεωκοπίας. Από τότε τα διάφορα κόμματα των αστοτσιφλικάδων και των εμποροκαραβοκυραίων είχαν συνδέσει τις τύχες τους με τους μεγάλους δανειστές και προστάτες. Έτσι είχαμε το αγγλόφιλο κόμμα του Μαυροκορδάτου, το γαλλόφιλο του Κωλέττη και το ρωσόφιλο του Καποδίστρια.

      Σήμερα  βέβαια οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες άλλαξαν και η Ελλάδα είναι μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Όμως ποτέ δεν λύθηκε το ζήτημα της οικονομικής, της στρατιωτικής και πολιτικής της ανεξαρτησίας, που σαν ένα αόρατο βαρύ δίχτυ, κουλουριάζει και παραλύει τον παραγωγικό της ιστό, σαν βραχνάς πνίγει την κοινωνικoπολιτική ζωή της. Και σήμερα τα διάφορα αστικά κόμματα, εκφράζοντας τα συμφέροντα μερίδων της μεγαλοαστικής τάξης, έχουν συνδέσει αξεδιάλυτα την ίδια τους την ύπαρξη και την κερδοφορία τους με διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αδυνατώντας από μόνα τους να αντιμετωπίσουν τον «εσωτερικό εχθρό» και φοβούμενα την επαναστατική οργή του λαϊκού παράγοντα

      Η όλη αυτή εξευτελιστική για τη χώρα μας διαδικασία, κατά την οποία ο πρωθυπουργός περιέρχεται τις Αυλές και τις Καγκελαρίες, εκλιπαρώντας δανεικά,  επιβεβαιώνει με τόπο ανάγλυφο την κατάσταση αυτή και αναπαράγει το μοντέλο της αναφοράς των διαφόρων κομμάτων σε ξένα οικονομικά και πολιτικά κέντρα. Αλλά «δεν είναι εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί», όπως εύστοχα λέει και ο εθνικός μας ποιητής.

      Είναι γνωστή η προσήλωση του Γ. Παπανδρέου στους υπερατλαντικούς «συμμάχους»–παρότι σοσιαλδημοκράτης-όπως γνωστός υπήρξε και ο ρόλος του, ως υπουργός Εξωτερικών της ΠΑΣΟΚικής κυβέρνησης του κυρίου «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» (Σημίτη), σαν κολαούζος των ΗΠΑ, στη διάλυση των Βαλκανίων και όχι μόνον. Και σίγουρα προεκλογικά γνώριζε την κατάσταση της χώρας και ήταν στα σχέδια του ο τρόπος αντιμετώπισής της. Συνεπώς η φράση «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ήδη εδώ» δεν ήταν καθόλου τυχαία, αλλά  απηχούσε τις απόψεις κομματιού της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας, που έβλεπε που θα έπρεπε να στραφεί και να στηριχτεί για να ξεπεράσει την κρίση της και να εξασφαλίσει τα κέρδη της. Με πίκρα ο Γ. Παπανδρέου δηλώνει ότι η Ελλάδα αποτελεί το πειραματόζωο της ΕΕ και αφήνει σαφείς αιχμές κατά της στάσης διαφόρων ευρωπαϊκών κρατών και ιδιαίτερα της Γερμανίας, σημειώνοντας ότι η Ευρώπη έχει χάσει την δυναμική της.

      Η εμμονή από την άλλη του Α. Σαμαρά, αρχηγού της ΝΔ ενός ακραιφνούς δεξιού-συντηρητικού-εθνικιστικού κόμματος και του ΛΑΟΣ, για μη προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ, δείχνει ότι άλλες μερίδες του οικονομικού-επιχειρηματικού κατεστημένου προσβλέπουν αλλού. Βέβαια και στο εσωτερικό τους τα κόμματα αυτά σπαράσσονται από αντιθέσεις, που είναι έκφραση του άγριου ανταγωνισμού των διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων, όπως εμφανώς προκύπτει από τη στάση της Ντ. Μπακογιάννη, που αν δεν πλέκει το εγκώμιο του ΔΝΤ, λέει «μη δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ».

      Ούτε  τυχαία ήταν η προσπάθεια κομματιών της μεγαλοαστικής τάξης να εκμεταλλευτούν, όσο τους επέτρεπαν οι δυνάμεις και τα όρια τους, τη γεωστρατηγική θέση της χώρας στα παιγνίδια διέλευσης των ενεργειακών αγωγών ή το άνοιγμά τους στις ασιατικές αγορές, με την πώληση στους Κινέζους του λιμανιού του Πειραιά ή την αναζήτηση από αυτούς αγοραστών των ελληνικών ομολόγων.

      Από την άλλη μέσα από την διαδικασία αυτή του δανεισμού της Ελλάδας  φαίνονται με μεγαλοπρέπεια οι οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που τσακίζουν τους μύθους του «παγκόσμιου χωριού» ή τις νεοπαγείς θεωρίες του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού». ΕΕ εναντίον ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εναντίον Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πόλεμος ευρώ-δολαρίου, με έντονους τριγμούς ο Γαλλογερμανικός άξονας, με τη Γερμανία να βλέπει τον εαυτό της «uberalles» των ευρωπαϊκών χωρών. Για να μη μιλήσουμε βέβαια για τις αντιθέσεις με τον  αναδυόμενο «κινέζικο δράκο», την  επάνοδο στα πράγματα της Ρωσίας του Πούτιν ή την διαρκώς φλεγόμενη Μέση Ανατολή.

      Η συνοχή της Ευρωζώνης απειλείται με τις αντεγκλήσεις και τις αντιθέσεις να εκφράζονται ανοιχτά μεταξύ των στελεχών της. Πολλοί πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες και τραπεζίτες «βγάζουν σπυράκια» με την εμφάνιση του ΔΝΤ στα αμπελοχώραφά-αγορές τους. Το Βερολίνο από την άλλη βασικός πυλώνας της ΕΕ βάζει σε πρώτη προτεραιότητα τα ιδιαίτερα συμφέροντα του δικού του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού σχηματισμού. Θέλει να τσακίσει τα «βαρίδια» τύπου Ελλάδας, να κατεδαφίσει τα όποια υπολείμματα κοινωνικού κράτους και ακόμη με την «θεραπεία σοκ» του ΔΝΤ να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου στην Ευρωζώνη. Βλέπει ταυτόχρονα τις εξαγωγές του να ανεβαίνουν μέσα από την μικρή υποχώρηση του ευρώ έναντι του δολαρίου.

      Ο Σαρκοζί, με πολλά προβλήματα στο εσωτερικό του, χρειάζεται σε αυτήν την φάση την αγορά της Ελλάδας και τις πωλήσεις όπλων πολλών δις ευρώ σε  αυτήν.  Ετοιμάζεται έτσι να συμβάλλει στον δανεισμό της Ελλάδας, μέσα στον πολυθρύλητο «μηχανισμό στήριξης», μέσα από επιτόκια ενός επαχθέστατου δανεισμού, που  μέσα από ένα φαύλο κύκλο θα αναπαράγουν με οξύτερο τρόπο τα ίδια προβλήματα. Και μόνον τα κέρδη που θα αποκομίσουν από τη συμμετοχή τους στο δανεισμό με 5%, ενώ οι ίδιοι δανείζονται με 2-3%, είναι τεράστια.

      Τα  κοράκια καραδοκούν και είτε με το ΔΝΤ είτε με τον «ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης» τα σπασμένα θα κληθεί να πληρώσει και πάλι ο Ελληνικός λαός μέσα από ένα μπαράζ βαθιών, πρωτοφανών αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, από την εκτεταμένη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, από το φούντωμα των απολύσεων και της ανεργίας, με τελικό σκοπό την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των χρηματιστικού κεφαλαίου και των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών χωρών.

      Όλα αυτά κάνουν τη συζήτηση βαθιά πολιτική, φέρνουν με έντονο τρόπο στην επιφάνεια  το ζήτημα της θέσης της Ελλάδας  στην ΕΕ ή αλλιώς θα μπορούσαμε να πούμε «ο λενινισμός είναι εδώ»: για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, για την ανισόμετρη ανάπτυξη, για τον αδύνατο κρίκο, για τις εξαρτημένες χώρες και το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, πέρα βέβαια από την τραγική επιβεβαίωση της μαρξιστικής ανάλυσης-της μόνης πειστικής ανάλυσης-για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση. Και φαντάζουν παραμύθια οι απόψεις κάποιων αστών για την «ισχυρή Ελλάδα» ή κάποιων ανυπόμονων «αντικαπιταλιστών» για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα», που κατρακυλούν τώρα πολύ εύκολα στις θέσεις για «προτεκτοράτο» και για «οικονομική κατοχή», ξεχνώντας ότι η Ελλάδα παρά την εξάρτησή της βεβαίως, παραμένει, όπως μας υπενθύμισε ο πρωθυπουργός, στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα και είναι η 32^η πλουσιότερη σε απόλυτο μέγεθος. «Τα λεφτά υπάρχουν» δηλαδή αλλά ποιος τα έχει μαζέψει;

      Και ο «λενινισμός είναι εδώ» και  από την άποψη της κατάστασης του εργατικού κινήματος, που χωρίς την ύπαρξη του βασικού εργαλείου της εργατικής τάξης, του κομμουνιστικού κόμματος, χωρίς μια πραγματική αριστερά, δέχεται χωρίς ουσιαστική αντίσταση τις επιθέσεις που εξαπολύονται-και μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης-οδηγείται σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Στο ζήτημα αυτό της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, της πραγματικής αριστεράς και του κομμουνιστικού  κινήματος, καλούμαστε να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις και τις δυνάμεις μας.

      Παύλος  Αλεξίου