Με μεγάλη επιτυχία οι εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο
με τον συγγραφέα Δημήτρη Παπαχρήστο
εκφωνητή του Ραδιοφωνικού Σταθμού
και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου

Μεγάλη ήταν η προσέλευση κόσμου ιδίως νέων, μαθητών-φοιτητών στην εκδήλωση για το Πολυτεχνείο 2007, που οργάνωσαν η «Θεσπρωτία της αντίστασης και του αγώνα» και η Πρωτοβουλία Φοιτητών ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, στην κατάμεστη αίθουσα του «Πάνθεον», στην Ηγουμενίτσα την Δευτέρα 12-11-2007 το βράδυ στις 7μμ.
Στην αρχή έγινε προβολή σχετικού βίντεο, παρουσίαση του προσκεκλημένου συγγραφέα και κρατήθηκε «ενός λεπτού σιγή» για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Στη συνέχεια ο συγγραφέας Δημήτρης Παπαχρήστος με έναν απλό, ζεστό και άμεσο τρόπο έκανε μια ουσιαστική αναφορά στα γεγονότα εκείνων των ημερών και στα πολιτικά τους χαρακτηριστικά.
«Το Πολυτεχνείο είναι μια ζωντανή μνήμη. Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχάσουμε. Το Πολυτεχνείο είναι ενοχλητικό. Ενοχλεί και τις κυβερνήσεις μας λόγω του εξεγερτικού του μηνύματος. Το Πολυτεχνείο είναι επικίνδυνο γιατί καλεί σε αγώνα. Είναι ένα σημείο αναφοράς. Είναι ένας σταθμός ανεφοδιασμού για τα παιδιά που θέλουν να αντλήσουν εφόδια για να συνεχίσουν το δικό τους αγώνα.»
Για να συμπληρώσει :
«Τριάντα χρόνια συν τέσσερα, έστω και ένας θα κάνει την πορεία μέχρι την Αμερικάνική Πρεσβεία. Κάτι που ενοχλεί και στενοχωρεί ιδιαίτερα την Πρεσβεία και τον εκάστοτε Πρέσβη. Γι' αυτό και πιέζουν τις ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα προκειμένου να σταματήσουν αυτές οι εκδηλώσεις …»
«Σήμερα έχουμε άλλες χούντες» τόνισε ο Δημήτρης Παπαχρήστος.
«Σε παγκόσμιο επίπεδο έχουμε μια δικτατορία, τη δικτατορία του Μπους, η οποία είναι οικονομική, στρατιωτική και πολιτισμική. Και η πολιτισμική είναι χειρότερη και από τη στρατιωτική και τους πολέμους. Διότι δημιουργεί το μοντέλο του μονοδιάστατου ανθρώπου, τον υπάκουο, φοβισμένο, τον άνθρωπο καταναλωτή. Νομίζω ότι ανεπαίσθητα και υπόγεια διαμορφώνεται, ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις της παραδοσιακής Αριστεράς, που και αυτή βρέθηκε μετά το 1989 να μην ξέρει πώς να μιλήσει και τι να πει. Έτσι, αυτά τα νέα παιδιά που βγαίνουν στον δρόμο ενάντια στον πόλεμο, θα βγουν στους δρόμους για το δικαίωμα στην εργασία, για τη βελτίωση της εκπαίδευσης που πάσχει. Και βέβαια θα βγουν στους δρόμους για το δικαίωμα στην ελευθερία. Η ελευθερία μας σήμερα είναι κουτσουρεμένη και μάλιστα ορισμένοι το αποδέχονται στο όνομα της προστασίας μας. Αλλά από ποιους; Μετά την 11η Σεπτεμβρίου τείνει να διαμορφωθεί ένας κόσμος, όχι Oργουελικός, αλλά ακόμη χειρότερος. Ένας κόσμος ο οποίος είναι υποταγμένος και καταναλώνει ό,τι σκουπίδι του προσφέρουν για να γίνει και εκείνος στο τέλος σκουπίδι. Φτιάχνουν και ανθρώπινες χωματερές για να πετάνε όσους δεν αντέχουν το σύστημα, τον ανταγωνισμό, την αγορά. Δημιουργείται ένας κόσμος που δεν σκέφτεται, κανένας δεν θέλει σκεπτόμενους ανθρώπους. Λοβοτομούν τη μνήμη γιατί θέλουν ανθρώπους αμνήμονες, τους ενοχλεί που ορισμένοι άνθρωποι συνεχίζουν να σκέφτονται. Η μνήμη είναι ένα όπλο που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας, γι' αυτό την εχθρεύονται.»
Ο ομιλητής απάντησε σε ερωτήσεις και τοποθετήσεις των πολιτών.
Η εκδήλωση έκλεισε πολύ αργά, με την σταθερή παρουσία του κόσμου και με την υπόσχεση των διοργανωτών να οργανώσουν και άλλες συζητήσεις για σχετικά θέματα και με την πρόσκληση για συμμετοχή στις εκδηλώσεις του φετινού γιορτασμού.
Την επόμενη μέρα ο Δημήτρης Παπαχρήστος, σε συνεργασία των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων με τους Διευθυντές των Σχολείων και μετά από συνεννόηση με τις Δ/νσεις Α΄ θμιας και Β΄θμιας Εκπ/σης, επισκέφθηκε το 1ο Δημοτικό Σχολείο, το 1ο και 2ο Γυμνάσιο, το 1ο Λύκειο και αργά το μεσημέρι μίλησε στους φοιτητές του ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, μετά από πρόσκληση του συλλόγου τους, για το νόημα του Πολυτεχνείου και τα καθήκοντα της νέας γενιάς σήμερα.






Ο Δημήτρης Παπαχρήστος γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1950, στο χωριό Άγιος Γεώργιος της Ιστιαίας Ευβοίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Ιστιαία. Φοίτησε στην Ανωτάτη Εμπορική. Από την πρώτη στιγμή συμμετείχε στο φοιτητικό κίνημα και πήρε μέρος στους αγώνες ενάντια στη Δικτατορία. Ήταν ο εκφωνητής του σταθμού των Ελεύθερων Αγωνιζόμενων Φοιτητών των Ελεύθερων Αγωνιζόμενων Ελλήνων. Είναι ο ποιητής της γενιάς του. Το καλύτερο ποίημά του το έγραψε για λογαριασμό όλων των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου, εκείνη τη νύχτα του 1973, από το ραδιοσταθμό των Ελεύθερων Αγωνιζόμενων Ελλήνων, όταν βροντοφώναξε: «Ο αγώνας συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μας». Διάλεξε το δρόμο της συνέχισης του αγώνα μακριά από ανταλλάγματα και από επαγγελματίες πολιτικούς, γιατί τον ενδιέφερε «ό,τι πιστεύουμε να γίνεται κατά το δυνατό τρόπος ζωής».
Έχει γράψει και δημοσιεύσει πεζά και ποιήματα. Έχουν κυκλοφορήσει δύο ποιητικές συλλογές του: «Με το Ποδήλατο», το 1980, και «Διάτρητος», το 1982. Επίσης τέσσερα πεζά: «Ο Άλλος Κεμάλ», το 1979, «Το Μοναστήρι να 'ν' Καλά» το 1983, «Ανάκατα Διά Πυρός Υπέρ», το 1986, και Το «Άγριον Όρος της Ψυχής», το 1992, , «Ο ήλιος του Μουσείου», ο «Νηρέας Βάρας», και «30+1 Χρόνια, Το Πολυτεχνείο Ζεί;». Συμμετείχε, επίσης, στη συλλογική έκδοση των συντρόφων του, «Εκ των Υστέρων»-που εκδόθηκε το 1993. Αρθρογραφεί σε εφημερίδες και είναι παραγωγός εκπομπών στο ραδιόφωνο.
Μέσω του Προγράμματος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) «Συγγραφείς στα Σχολεία», επισκέπτεται Σχολεία της χώρας